Out of the Banks ( for now)
Sent Date: 5/25/2009 5:51:12p

But still many miles from Winward Passage. Actually some 170 at 1830 EST Monday.
Every day brings me closer. Spotted a sailboat 3 hrs ago and we talked on the VHF. They (the Riding Cloud) were coming from Puerto Rico and on the way to Florida. Lucky ones with the tailwinds.

Anyway - it looks like the best plan is to have you email me to my handset 811...@msg.iridium.com

rather than to ........@gmn-usa.com. Two reasons: I do not pay for incoming text to my handset and I do not have to open my laptop and pay for air time to download that mail. If your message is longer than160 chars, send 2 or 3 if needed. I will primarily use gmn to answer your questions in general and for downloading weather reports. This will save me a lot of air time.
Thanks to you for your comments and replies. Please keep them coming - it is kind of lonely out here. I got an email from one very worried person and it warmed my heart.
My hopes are that once in the Caribbean sea the winds will be more regular (the Trades) and my progress will improve. But for now I am using calms to motor  the rhumbline to the Passage and ride all else best I can towards the same.
Hope the SPOT will come back on line soon for my daily positions.
21.37N, 76.22W
.
.
.

Thursday, May 28, 2009 6:45 AM
Reef early, reef often....

As mentioned earlier, life between The Banks and NE shores of Cuba (I nicknamed it the Maw because it displayed a cruel kind of personality) quickly became a sort of pain in a rear end. The pattern that emerged was no wind in the mornings, nice NE breeze around noon, light or no wind at all in the afternoon and storms/squalls evenings or nights. So having no other options got into the routine where during calms I would clean up, catch on with my sleep etc. The noonish breeze would give me a bit of gain since I was pushing SE. The evening entertainment would strart anounced by a sudden calm. The sails will start flapping and slapping with frightening noise as the boat rolls in a swell.
Always the light show is spectacular. Actually sky never darkens. Then the dance begins when first blows fill up the sails.
Next hour and a half or even two the winds blow so high that I don't dare estimate. I kind of used these to push me towards my goal: The Windward Passage. Well, on an occasion or two, I would heave to by backing up the sails to wait out the rest of the blow so no damage is sustained. I would usually have my mainsail with 2nd reef put in it and jib would be reduced to 60% of its size. The trick always is to have these reefs ready before the storm so that is why the subject line.
Now, this has become a bit old for me so I gave up and started motoring during the calms making much faster progress. Seeing me actually having a chance to escape, the Maw changed its tctics as well. So now the calms are not as calm - wind is low but chop was left for me to spice up my ride. The prop cavitates when wave hits the hull and forms a bubbly froth into which prop can't sink it's bite.
But the progress, albeit slower, was being made. I thought that I could actually get through a couple of nights ago but decided to rather relax and have some rest. I made me a rum drink, nice and cold with guava nectar and limes. I was trying hard not to start congratulating myself on my excellent tactics against the Maw. Well, the evening entertainment begun on time with me being thrown to the lions as the main event.
I soon realized that this was not the same caliber storm as previous ones so I kept my ride  very short and I hove to at first let go.
To my disappointment the boat would not stay put. It was doing wild piruetts following circulating downdraft cold winds. Now that got my attention and I started praying for nothing to break otherwise both Wereda and I would be toast. The storm lost its strength and I was trying to catch my breadth when I noticed a second squall approaching fast from the shores of Cuba.
Although tired and wet I moved immediately to put 3rd reef in main and reduced jib to 40%.
I was sure that the Maw will get me this time but as it approached and took a closer look, it decided not to waste time seeing me prepared. The storm dissipated and I got my rest.
So from now on the saying will go: Reef early, reef often and reef deep.
.
.
.

Out of the Maw and into the Caribbean.

Not wanting to stay around to see what the Maw will throw at me next, I started the Old Cranky and got us on the way before daylight. I figured out that I must have an air leak somewhere in the suction portion of fuel line so when engine started choking, instead of shutting it down and replacing  fuel filter, I tried to bleed the injectors first and see. Voila! Cranky perked up and we were on  our way. Now I do not wait for signs of choking. I added bleeding air out of injectors to daily routine. While at Stock Island

-at the Volvo shop I purchased a special wrench for this purpose. Standard ones are too long to operate there. How about the foresight here?  I put another sixty hours of engine time in and that took a big bite out of diesel supply. So while happily puttering out of the Maws' claws, I was growing concerned if I had enough fuel. My options were very limited. I did not wish te be trapped here forever. No sir!
Careful calculations showed I had a chance if sailing was also employed. Also I was considering contacting Guarda Frontera Cubana but could not work-up the nerve yet.
Also there is a Matthew Town place on Great Inagua Island (Bahamas) to my port, same distance of 40 miles as to the Cuban coast but I could not find any confirmation of diesel availability  there in the Pilots.
Anyway, as Wereda entered  The Windward Passage, the winds died. It was very dark. The lighthouse at the easternmost tip of Cuba was confirming our position. A nasty swell was rolling the boat and made it difficult to hold the course. We were not the only users of this passage but certainly the smallest. Then

the beacon disappeared. No telling what happened. For about an hour there was no beacon. I checked the charts  - no land formation to obstruct the light. Is it a big ship sailing alongside and no lights either?

Then the beacon came back up and I felt easier. Probably power outage.
(I've looked up in Pilots later and they mention the light being obscured by land formation while transiting north, I was going south and northbound info I did not register in my brain).
Early morning today found us on the south side of Cuba. Barren, rocky high shores. 60 miles west down the coast is Guantanamo Bay and I was mulling over going there to beg for fuel. By then I had only 14 gallons left. Trip there (no wind) would have taken 2/3 of that what's left and my plea could be rejected.

To clear SW tip of Hispaniola   takes 90 miles. Decided to motor south for 2 to 3 hrs or until winds came up. So now I have a nice reaching sail - almost forgot how to do this after over 2 weeks of

beating close hauled into the wind. So with the Third at the helm I am catching up with my emails, hygiene and hopefully some sleep.
19.34N, 74.08W
.
.
.

The Perfect Mr. Potato.

This body of water immediately past the Windward Passage technically is Caribbean but actually is a sea of its own temper and climate. It is surrounded by huge land masses of Cuba in the Northwest, a pincer claw of Hispaniola from Northeast, East and Southeast and by Jamaica fom the West. So no trades here and Wereda has been slowly moving south on a gentle easterly breeze.
Last night, as we were approaching the Windward Passage we were treated to an awesome sight.

Wereda for the first time saw the Southern Cross. It was huge and bright on the moonless sky.  

Literally hanging over the horizon in its proper attitude with arms stretching welcomly. Actually it was the first time for me as well. Strange, since I have been to Southern Hemisphere multiple times.

So with this microclimate the sailing was very relaxing. Began thinking about taking out my fishing gear.

But for immediate consumption I had something else on my mind. Potato. See, for our first leg from Houston, Janusz Sz. brought 2 five pound bags of potatoes. We made Garnek several times and I've made at least two after Key West. The one full bag still remained. To save them from rotting I cooked all of them and kept them in the fridge. I used them to supplement my meals. Today, though, I got creative and made me a gourmet meal. On the frying pan, copious amount of butter heated up and thickly sliced (3/4" or so) cooked potatoes were added. Salt , pepper. When browned, turned over and before ready, chopped garlic and hard cheese added.
Boy, this thing hit the spot. To top it off, while digging in the refrigerator, I fished out 3 bottles of super cold Beck's Beer.
That made  my Mr. Potato the Most Perfect.

19.21N, 74.14W
.
.
.

Fiday, 5-29. 2009
Where is the Caribbean?

Well, I seem to be becalmed here in this foyer to the Caribbean for a second day now.
So nothing of note has happened so far.
Hey - I read back some of my emails and noticed a lot of misspelled words. More than my normal share.
It seems, that rolling motion of the boat causes me to hit wrong, mostly neighboring keys.

So where is the Caribbean with its brisk Trades? Only some short 40 miles south  from here. Will not use Old Cranky.

18.12N 74.21W
.
.
.

Into the Trades

Yesterday I hoped for some winds to come like they did  the day before but by noon it was still calm and hot. Checked my latest weather reports  and they told of more of the same for the next few days.
Decided to fire up the Old Cranky and by 0230 Saturday made it (on vapors) to the south side of the Cap Dame Marie. Still no wind but could go no further.
If the Spot is working now, or just use google to zoom/satellite onto the area. Read some of the names the Haitians give to these places. It is outright creepy!
I know, there is a lot of sacrifice and stuff in their history. But for goodness gracious, one has to lighten up by now. Can't even trust the innocent sounding Ile a Vache. I am positive this was not the regular cow  they named the island after. Any way. Gives me hebe-jeeves as Sue likes to say.(spelling is my invention)

So, took a nap and at 0600 a raucous upstairs told me that the Trades have arrived. Since then we are at their mercy, going south-east. First I shook the 3rd reef off before getting underway but after 4 hours and one broken Third (Windpilot) I put the 3rd reef back in mainsail. Makes it for more comfy ride but not pointing as good as before.
The Third, for some reason decided to fall apart at the steering wheel assembly.
All small screws and misc. parts fell to the cockpit floor. Made me dash for a couple of rugs to cover cockpit drains. You know, all things, specially those irreplaceable ones, immediately go for a cockpit drain to disappear into the drink. Two hours later the Third is like new and we are under way again, minus 4 miles we've lost to our heave to fore-reaching to the north. I am happy that against all rules this did not happen in the middle of the night.
Checking my log it turns out Wereda has covered 1336 nmiles from the entrance to Clear Lake Channel as the crow flies. There is some 400 nmiles to my nearest landfall. It may take 4 days or 10

days. I do not really care. Dolphins kept me a company yesterday but still no Mermaids
Who knows who Dr J.V. is?
So much for today,

17.49N 74.21W
.
.
.

Request

Most people, myself among them, like to include original message when replying to somones' email.
Well. this is not good here.
Automatic admonishment at the end of my emaiils make people write me one or two short sentences only to be followed by the lenghty text that I already know and already paid once to push it out. So please keep the overal transmission short not your words for me. For these short ones use

881..........@msg.iridium.com. These come free to me and I do not even need to open my laptop (it uses battery power, you know).
Your cooperation is greatly appreciated.
Somewhere in the Caribbean.
.

.
.
 

Midway in the Caribbean

My main reason for leaving Seabrook as soon as I did was to get out of Hurricane paths before the season starts. So, you may remember me saying that I want to be below 15th parallel by June 1st. Well, if I can log on 11 more miles south before the end of today I will claim that I have succeeded.
And that is good - Les tells me, there is already a first named storm of the season brewing up, luckily far away.
Technicaly, like to be insurance compliant one has to be below 12th. That is where we are headed.
So June 1st finds Wereda half way  through the Caribbean. The next landfall is planned for Aruba.
I have pretty good winds but an equatorial current is setting us west so a tack will be in order. Rhumb line distance to Aruba might be 250 miles or so from my position but actual miles will probably be at least another half of that. Combined swell and chop makes it for not as pleasant sail as one would wish.

Every now and then we are swamped by a bigger one so it is not a quite a dry run either.
So everyone is getting Spot positions back now, that is good. It appears the unit may have not liked the position it was in while reporting on my position. Testy little thing!
A little (short) comments from you to my handset on latest updates help me keep track what is getting through. The email client I must use is weird, quirky and demanding and gives me confusing feedback.
Andrej confirming recept of the latest 2 saved me from sending these again, which costs minutes.Thanks. BTW - Andrzej, congrats on your catch of king, ling and mahi. Were the inlaws still

there?
So please keep them messages coming. Gordon - you are very inventive in your abbreviations but why not send two or three or more messages 160 chars each.
Thanks for complements on my meals. Yesterday and today I had Indian cuisine Those curry dishes, you now. Boiled a ton of rice in the process so will have rice for some days now like potatoes before.
This is it for today.

15.10.3N 73.23.5W
.

.
.

More into the Caribbean

The Log entry at 2052 EST (7:52PM Houston) on June 1st, 2009 says:
14.59.8N, 73.21.6W. So we've made it below 15th parallel although I had to heave to for a couple of hours to do some more fixes. Leak has developed at the lower port shroud chainplate, and my

Windpilot now fitted with a stronger sacrificial link (3/16 nylon) broke a stainless  bracket to which one ot the turning blocks was mounted. Rummaging through bag of assorted hardware, found suitable replacement and after few holes drilled and going back to tie-wrap link we were back in business.
The night was noisy, lumpy and wet. Noisy when waves would smack Wereda on the face to be followed by turning up into the wind with jib protesting at the top of its lungs. There was that huge cruise ship that passed, lit like a Christmas tree. I say huge because it made me freak out when I looked outside and saw it no  further than 3 miles of my stbd beam. AIS reported him as 7.9 miles at that moment and a strange name for a cruise ship: "Clear Leader" Someone please look him up at Lloyds Ship Registry.
(it is the newest of the Supersized floating drilling rigs I was told later by Wojtek who looked it up).
My plan was to wait for a south shift of the trades to tack and do some easting to line me up better with Aruba, but my satellite reports forecast only increase  of speed to 25 knots. I am thus running on minimum canvas and the ride seems a tad easier, but we got hit by a nasty rouge that filled cockpit with the seawater.

No messages to my handset so far so I cannot converse back. Those that may come via email, will be read after I upload this one and download new ones from you along with the weather service. They will have to wait till tomorrow.

13.46.4N, 72.46.8W
.
.
.

Clawing my way up... Friday, June 5.

through the winds and waves. Since Wednesday's arrival at the shores of South America, exactly at the Peninsula Guajira Colombian coast (sent Spot from there) I have been tacking North and South tying to make progress east. About half way from Haiti, winds shifted from NE to E  to SE and together with some equatorial current set me west some 130 miles from my estination. So 2 full days later I am onlyabout 35 miles closer to the target. Will dip into Golfo de Venezuela but need to build some distance from the lee shores of Guajira..
The biggest issue is the actual state of the seas.  Talked on a VHF with a Polish merchant ship Pomorze.

They said  that according to all their instruments it is a good 7 (on the Beaufort) and it is going to be like that for a while. Waves invade the cockpit, squirt through every little opening making the inside wet and clammy. All my books are soggy. Last night I had to retrieve my CQR anchor that broke the lashes and jumped of the rollers. Hiking out there was a really special treat. So I am looking at 3 more days of this.

13.09.8N, 71.29.2W
.
.
.

In The Golfo de Venezuela

Sunday, June 7.

Finally a slight wind shift allowed  me to slip into the Golfo. Not without the fight though. Friday night was really bad. On top of not cooperating winds, I had to heave to several times for emergency repairs.
First, had to deal with the CQR again and twice  my jib roller furling line broke unreeling my 60% reefed jib to full 100%. The boat was over canvassed immediately burying stbd rail in the water, while
propelling Wereda to 6+ knots speeds. One cannot replace this line without dropping and removing the sail. So after scratching this and that I put an over sized  block on the rail hoping that if I manage to splice the broken line, I'll be able to pull it through. All worked fine, I could still put some reef in my jib.

I still do not have ability to fully furl the jib in so it will make sight interesting while docking. Had to repeat this gain since the drum's top edge chewed through the line fast. Had to find the way to keep the line away from there. Used a snatch block  and piece of line to guide furling line through. But my reefing ability has decreased so I hope all will survive till next port. Now all these issues are not to be blamed on Wereda. She is a fine vessel and keeps me safe. These are the failures of her master that did not do all possible to prevent such problems. I feel someone needs to convene a Congressional Hearing.
With all these interruptions, we have lost some hard won ground on easting. Total loss was 5 miles.
Considering that my progress East was measured in like 1/2 to 1 mile per hour of sailing it was frustrating setback. But as said at the beginning, I got into the Golfo. Although choppy and windy the

ride improved considerably. So did my easting. still have some 20 miles to Aruba as the crow flies so it may be tomorrow if all goes well. 
12.13.6N, 70.17.6W
.
.
.

Finally there.
Sunday, June 7
To my surprise we (Wereda and I) were able to make it tonight. Contacted Aruba Port Authority what to do and they agreed to my plan to anchor out off Manshebu Point for the night and come in tomorrow morning to clear in.
Anchoring and anchoring. Finding the spot by gps is one easy thing. Sure? What you can do with the feeling that yes, you are at the spot but can I trust this gadget... All you can see are millions of lights on the shore but since there is no perception of depth it is just very confusing..
As mentioned previously, my roller jib is messed up, meaning I can't roll it in. So as soon as I dropped the anchor I had to take the jib down before it flogged itself to shreds.
Anyway, I am in,  Washed my face out of all that salt, had a last Becks and opened up the laptop.
Tomorrow, first thing check the oil level in the Old Cranky, take a bath and shave and put out yellow Q flag and motorsail down to Oranjestad Harbour for clearance.
12.34 N,  70.03.8 W (Aruba)
.
.
.

Trapped at anchor
Monday, Tuesday June 8 and 9
Hey, who says  life is easier when you retire?  After reading my last comunique one could assume that we have made it. Well, think again.  In the morning (Monday) I did all the ablutions to make myself  presentable and  by 10AM or so  and contacted Aruba Port Authority for instructions. They came back saying that they will accomodate me after the big car carrier leaves at 1600Hrs
But not untill 1700  before the carrier left. By then, as  I was making preparations to raise the anchor I realized hat it will not be easy. The anchor line will not bite into the windlass drum and will slip without making any progress. Pulling by hand in 20-25mph almost impossible. One would hope that being in the lee of the island one would be sheltered. Not here. So I started the engine to help me go up wind but the boat would be immediately swept sideways and before I would get to the bow, all slack will be gone.
Keping in mind possibility of fouling the prop with slackened anchor line I had to be very carefull.
After an hour of this and no progress, engine stopped running. So I reached the bottom of fuel tank.

I reported that development to Port Authority asking if some fuel could be delivered. They said to stand by and right before dark the SARF (Search & Rescue) boat showed up along with a Police boat. They did not bring the fuel but started manouvering to tow me to the Port. I played along until a near miss colission happened and I told them that so far no one is hurt, nobody needs to be rescued and all I need is some diesel and will be on my way.

They understood and left. Port Authority offered that if I could dinghy out to the beach, they will arrange for fuel. I did not like this idea since I have not had a chance to try my dinghy and the outboard. And in this wind, if outboard failed I'll be out 20 miles in the open in an hour.
I spent the rest of the evening pulling on anchor line using almost regular slacking when boat was changing direction while swinging. Once on the chain only I could use my windlass. But no engine

runnng, I had to wait till morning (Tuesday). At 0200 I had a visit from Coast Guard and talked over my situation with them. They were very nice and understanding. Next morning after trying to get the dinghy set up I realized that I will not be doing it, period. Picked up VHF and hailed Coast Guard asking if there is any plan at work to deliver the fuel. In half an hour the CG boat showed up and I was told that they will come back in an hour with the fuel. So they did. While I was pouring the diesel in, they asked if

they could inspect the boat which I could not refuse. When I was done refueling I explaned that I'll have to spend some time bleeding and venting the system. So they left as I was thanking them profusely.
It took another 4 hours of work on the engine since cooling water was not coming out of the exhaust.

Tracked down the blockage in the line. Bled the system and Old Cranky was back online.
Now getting off that anchor had to be dealt with. Overnight pounding and swinging, that chain sawed through the rubber bow roller, bent out 1/4" steel housing and made general mess. Finally got it all cleared and was on my way to the Harbor of which I had informed the Port Authority. Customs and Immigration were already waiting for me and actually helped with docking lines. All that went smoothly even though I had to go back to the boat to bring all firearms, spearguns, flares and shells to be kept at

the Customs until my departure.
By then it was 2000 and I was exhausted. Was getting ready to settle in for the night in the Harbor with permission from Port Authority. About 2100 hrs a Port Security car comes up and the guard orders me to leave Harbour immediately, that none is allowed to stay here overnight. After pleading with him to no

avail I asked if I can talk to his boss which he said is impossible. So I flatly told him at this point that I am not moving, period. It is too dangerous out there and I do not want my life endangerment to be on his concience. So he said to make sure to be out of here by 0600. So I thanked him. He checked at 0700 at the end of his shift and saw me making earnest preparations. 15 minutes later a new shift guard showed up and said good morning and how long am I planning to stay there. Go figure.
Cast off and headed for the Renaissance Resort Marina. Maybe finally some relaxed time is waiting.
12.31.1N, 70.02.3W
.
.
.

June 17. Aruba

Life here in Oranjestad is for now centered around getting Wereda back in shape. Occasional trip to the Private Island owned by the Renaissance Resort that owns the Marina I am staying in, provides much needed R&R.

Have rebuilt my anchor roller system but still need to find way to minmize chafe while on hook.

Today I attacked the RF Jib. Got the new furling line and new sheets in place and hoisted new jib carefully sliding it into the foil. It is no easy task for a singlehander. I had to run jib halyard all the way to the bow and slowly pulling on it brought jib up with last dozen feet using  my anchor windlass. The biggest problem is a wind that blows here constantly so I got up before dawn to catch a quieter period with winds around 10-15 instead of 15-20 or 25. My jerrycans with water were helping again to keep the sail from blowing overboard.
Now, after most of the boat had a chance to dry out, it will be time to fix all those pesky leaks.
To do the chainplates, I will have to remove the shrouds, which again in this wind may prove interesting.

Tomorrow a couple of friends from Houston are flying in for a week so I will have more R&R hopefully.

And next Thursday I am flying to Venezuela to be at my Uncle's  89th Birthday and at the newest arrival's and heir to the throne Bautizo.
.
.
WERSJA  POLSKA
.
.

Na drugi dzien po opuszczeniu Key West, (niedziela, 17 maja, 1530 EST), zaczalem zapisywac krótkie raporty do dziennika komentujace przezycia lub mysli dnia i wysylac je  e-mailem satelitarnym do rodziny i przyjaciól. Ponizej nieco uporzadkowana wersja tycha e-maili:

Po Opuszczeniu Keys:

W poniedzialek, 18 maja - mialem doskonala jazde z pradem Zatokowym i zrobilem niezly progres. Ale majac zbyt duzo z tym uciechy, natychmiast zostalem ukarany potezna burza, niedlugo po zmianie kursu w  kierunku na Santaren. Pogoda z Miami podawala wiatry do 60 mph (na szczescie ja mialem mniejsze), duze fale, deszcz zacinajacy do bolu i blyskawice, tez bolesne (uderzenie w rekach). Uspokoilo sie po 4 godzinach tylko aby znow nasilic sie przez wiekszosc wtorkowego ranka. Wtorkowa noc byla spokojna.
Dzisiaj, sroda, kozystajac z tej ciszy, wymienilem turbine pompy wodnej w silniku oraz termostat. Wzialem kapiel, wypralem niektore rzeczy, oraz zjadlem calego, pysznego, zimnego papaya z sokiem wycisnietym z limonki. Tyle zrobione, a tu jest dopiero 1030 EST (10:30 rano czasu Eastern). Wiec staram sie czas ciszy wykorzystac by przyjzec sie temu systemowi satelitarnemu do e-maili. Jezeli otrzymasz ten email to mozesz potwierdzic, odpowiadajac  (nie dolaczajac mojego postu – ja place za kazdy bit) lub e-mail do mojego sat-fonu:  881 ....... @ Msg.iridium.com. Ten jest ograniczony do 160 znaków i bez zalacznikow.
.
.
.
Czwartek,  21 maja.
Kanal Starobahamski – Old Bahama Channel

Poniewaz nie otrzymalem zadnych potwierdzen, wiec spróbuje ponownie. Wczesniej, pozwólcie mi powiedziec, ze dzien wczorajszy czyli sroda, byl calkiem interesujacy.
Popoludnie rozpoczelo sie przyjemna bryza wiec  rozwinalem wszystkie zagle do pelnych aby jednak  zrefowac je do minimum w kilka godzin pózniej. Szybkosc wg GPS mielismy solidne 7.4kn i okazjonalnie 8 +. (przy predkosci kadlubowej 7.1 wezlow!) Mielismy wiec takze pomocny prad.
Wyslane 3 pozycje SPOTa do tych na liscie powinny pomoc ocenic pokonywane odleglosci.
Zaraz po zmroku,  na niebie pojawily sie blyskawice i to w takim nasileniu ze prawie nie robilo sie ciemno, nawet na kilka sekund. Trwalo to przez kilka godzin lacznie z towarzyszacym bardzo silnym wiatrem i stroma, „kwadratowa” fala. Po dwukrotnym zerwaniu sie ogniwka bezpieczenstwa w Windpilocie zatrzymalem yacht w pozycji sztormowej (hove to) aby uniknac dalszych mozliwych awarii. Teraz jest godzina 0900, piatek rano, jestesmy znowu w ciszy.
Mam nadzieje ze to nie bedzie sie powtarzalo bo innaczej, bede zmuszony uzywac kataryny (Old Cranky) ze wzgledu na fakt, ze waskie przejscie kanalu nie oferuje wiele miejsca na dryfowanie.
.
.
Niedziela, 5 / 24 / 2009
Great Bahama Banks (Wielkie Plycizny Bahamskie)

Mysle ze w koncu oderwalem sie od OBC (Old Bahama Channel), gdzie zegluga byla jednak bardzo ciekawym doswiadczeniem.
Duzy ruch statkow, raz cisze raz sztormy ale wiatry sa zawsze w nos. System rozgraniczenia ruchu istnieje tutaj a ruch przy wybrzezu Kuby porusza sie na poludnie, i ja razem z nim, uparcie halsujac.
W pewnym momencie, w srodku nocy, jakby w desperacji, decyduje sie przekroczyc kanal w poprzek – (majac na uwadze gesty ruch, bylo to dosc odwazne) i dokonac pierwszego kontaktu z Great Bahama Banks. Interesujacy fakt ze glebokosc zmienia sie tu gwaltownie z ok 2000 stop do 25.
Druga strona juz nigdy nie zobaczyla mnie z bliska. Ale zegluga na plyciznach Bahamskich moze okazac sie trudna i jestem swiadom duzych notatek na mapie ostrzegajacych przed licznymi rafami.
Mimo wszystko, pogoda tutaj taka sama: rano – cisza a po poludniu lub wieczorem sztormy. Ubieglej nocy, mimo ze gleboko zrefowany, galopowalem Wereda jak dzikim mustangiem. Nie maialem pojecia ze moja staruszka jeszcze ma w sobie tyle werwy.
Zabawa sie nieco zmniejszyla, gdy dostalem wiadomosc ze moj SPOT przestal wysylac moje ranne i wieczorne pozycje powodujac tym zaniepokojenie wsrod rodziny i przyjaciol.
Dziekuje wszystkim tym, którzy wyslali mi notki do mojego sat-fonu.
Do nastepnego razu. 22.18N 76.44W
.
.
.

Opusciwszy Bahama Banks (na razie)
Wyslane Data: 5/25/2009 5:51: 12p

Jednak nadal wiele mil pozostaje do Winward Passage. W rzeczywistosci to okolo 170 w prostej linii, na dzien dzisiejszy, poniedzialek, czasu 1830 EST.
Z  kazdym dniem jestesmi jednak blizej. 3 godziny temu zauwazylem jacht zaglowy okolo 2 mil po mojej lewej burcie i rozmawialismy na VHF. Oni (Riding Cloud) wracali z Puerto Rico na Floryde. Szczesliwcy, maja wiatr z tylu.

Tak czy inaczej - wyglada na to ze najlepszy plan to  wysylac  e-maila to do mojego sat-fonu 811 ... @ msg.iridium.com zamiast do........ @ Gmn-usa.com. Z dwoch powodów: nie place za przychodzace teksty oraz nie musze uruchamiac mojego laptopa i placic za czas antenowy w celu pobrania poczty. Jesli wiadomosc jest dluzsza niz 160 liter, mozna wyslac 2 lub 3, w razie potrzeby. GMN e-mail bede przede wszystkim uzywac do odpowiedzi na pytania od Was, oraz do pobierania  meteorologicznych biuletynow. Pozwoli to zaoszczedzic mi sporo czasu antenowego.
Dziekuje za komentarze i odpowiedzi. Please keep them coming – jest tutaj raczej samotno. Dostalem milego e-maila od jednej bardzo zaniepokojonej osoby i ciepelko rozgrzalo mi serce.
Mam nadzieje, ze dostawszy sie na Morze Karaibskie, wiatry beda bardziej regularne (trades lub innaczej passaty) i moj progres sie poprawi. Ale teraz kozystam z okresow ciszy, aby plynac wprost (rhumbline) do Windward Passage, na silniku, a we wszystkie inne pogody – to jak sie tylko uda by zblizac sie do celu.
Mam nadzieje ze SPOT wkrótce rozpocznie transmisje moich pozycji.
21.37N, 76.22W
.
.
.

Czwartek, 28 maja 2009 6:45 AM
Refuj  wczesnie, refuj czesto ....

Jak wspomnialem wczesniej, zycie miedzy Bahama Banks i NE wybrzezami Kuby (przezwalem ten odcinek the MAW, gdyz wykazywal wiele zlosliwych i nieprzyjemnych cech) szybko stawalo sie pewnego rodzaju bólem w tylku. Obraz pogody, który sie wylonil byl: bezwietrznie w godzinach rannych, przyjemna bryza z NE okolo poludnia, lekkie (lub wcale) wiatry w godzinach popoludniowych i burze / nawalnice wieczorami i noca. W zwiazku z tym, podczas ciszy plynalem przy pomocy motoru lub bralem prysznic albo wrecz nadrabialem braki snu. Okolo poludnia bryza czesto z ENE pozwalala mi plynac SE. Natomiast pod wieczor rozpoczynala sie stala rozrywka anonsowana przez brak wiatru. Zagle nie wypelnione, z poteznym halasem przerzucaly sie z jednej burty na druga gdy fala kolysala lodzia. Prawie zawsze feeria swiatel na niebie az zapierala dech. Wydawalo sie ze blyskawice nie gasna nawet na moment.
Po tym wstepie taniec rozpoczynal sie w momencie gdy pierwszy podmuch wiatru wypelnial zagle.
Przez nastepne póltorej godziny albo i dwie wiatry wieja tak mocno, ze trudno je oszacowac. Czasem dawalo sie je wykorzystac by zblizac sie do celu: Windward Pass. Jednak czesciej trzeba bylo stawiac jacht w pozycji  sztormowania (heave to) aby nie ryzykowac zniszczenia sprzetu. Ja zwykle  mam grota z 2-gim refem, i powierzchnie foka zmniejszona do 60% jego rozmiaru. Trickiem jest aby zawsze miec te refy zalozone przed burza i stad tytul tego odcinka.
Jak juz wspomnialem, coraz czesciej wykorzystywalem okresy ciszy aby pokonywac dystans przy pomocy motoru. Widzac, ze rzeczywiscie mialem szanse na ucieczke z jej szponow, Maw widocznie zmienil taktyke rowniez. Wiec teraz okresy ciszy nie sa calkiem spokojne za to urozmaicone stroma, krotka fala (chop) dla uatrakcyjnienia podrozy. Sruba kawituje gdy fale te zderzajac sie z kadlubem jachtu zamieniaja sie w spieniona mase babli i sruba nie ma w co sie wgryzc.
Ale robie postepy, choc powoli. Bylem nawet przekonany, ze moglem osiagnac Windward Passage wczesniej gdybym parl bez wypoczynku. Zdecydowalem jednak obrac bardziej relaksowa taktyke.  Nawet przyrzadzilem sobie smacznego, zimnego drinka rumowego z nektarem z guawy i z limonka. Próbowalem powstrzymywac sie aby przedwczesnie nie gratulowac sobie doskonalej taktyki przeciwko Maw. Cóz, tego wieczoru rozrywka rozpoczete punktualnie, ze mna w roli glownej jako ofiara rzucona lwom.
Wkrótce zrozumialem, ze to nie ten sam kaliber burzy jak poprzednich nocy, wiec zamiast starac sie plynac jak zwykle, tym razem postawilem lodz w pozycje sztormowania. Ku mojemu rozczarowaniu lodz nie zachowywala sie tak jak zwykle powinna. Zamiast lagodnie dryfowac, robila dzikie piruety gnana krazacymi spiralnie w dol zimnymi wiatrami. Gdy dotarlo do mnie co sie dzieje, zaczalem blagac  moce aby nic sie nie urwalo czy zlamalo gdyz inaczej i Wereda i ja bedziemy „toast”. Po pewnym czasie burza stracila moc i staralem sie zlapac oddech gdy zauwazylem, ze nastepna zbliza sie szybko od strony wybrzezy Kuby.
Choc zmeczony i mokry, zmusilem sie do natychmiastowego zalozenia 3-ciego refu i zmniejszenia foka do 40%.
Bylem pewny, ze Maw mnie tym razem dostanie, ale on zblizyl sie, przyjzal mi sie uwaznie i zdecydowal sie nie tracic na mnie czasu widzac, ze bylem przygotowany. Burza sie rozeszla a ja nareszcie  moglem odpoczac.

Od tej pory moim motto bedzie: Refuj wczesnie, refuj czesto i refuj gleboko.
.
.
.

.

.

Z Maw na Karaiby.

Nie chcac czekac by zobaczyc co jeszcze Maw moze przygotowywac dla mnie, wlaczylem moj Old Cranky i ruszylismy przed switem w dalsza droge.

W koncu zaczalem sie domyslac ze chyba mam przeciek powietrza gdzies na linii ssania paliwa a nie zapchany filtr. Wiec gdy silnik zaczal sie dlawic, zamiast go wylaczyc i wymieniac filtr paliwa, sprobowalem najpierw odpowietrzania wtryskiwaczy. Voila! Old Cranky sie rozruszal i poplynelismy dalej. Odtad nie czekam juz na objawy dlawienia i dolozylem odpowietrzanie wtryskiwaczy do codziennej rutyny gdy silnik byl w uzyciu.

Podczas pobytu na Stock Island, Key West, u mechanika Volvo kupilem specjalny klucz do tego celu. Standardowy jest zbyt dlugi. Dobrze przewidziane?

Mam juz ponad 60 godzin pracy silnika za mna, co w duzym stopniu nadwyrezylo moje zapasy diesla. Wiec choc z zadowoleniem „pyrkalem” na silniku umykajac ze szponów Maw, ogarnial mnie coraz wiekszy niepokoj czy wystarczy mi paliwa by sie stad wyrwac. Bez silnika moje mozliwosci manewru byly by bardzo ograniczone. Nie chcialbym tu pozostawac dluzej. O nie!
Dokladniejsze obliczenia wykazaly, ze mialem jednak szanse, jesli bede wiecej pracowal zaglami. Ponadto rozwazalem kontakt z Guarda Frontera Cubana ale nie zebralem sie na odwage.
Równiez, Matthew Town na Big Inagua Island (Bahamy) w podobnej odleglosci (40 mil) po mojej lewej co i od wybrzezy Kuby po prawej, ale nie moglem znalezc zadnego potwierdzenia w locji o obecnosci tam paliwa.
Zreszta, gdy Wereda dotarla do Windward Passage, wiatr zdechl. Bylo bardzo ciemno. Latarnia morska na wschodnim krancu Kuby potwierdzala nasza pozycje. Paskudne falowanie i spory prad utrudnialy prowadzenie lodzi i utrzymanie kursu. Ponadto, nie bylismy jedynymi uzytkownikami tego fragmentu, ale zdecydowanie jednymi z najmniejszych. W pewnej chwili swiatlo latarni zniknelo. Sprawdzanie na mapie nie potrafilo wyjasnic przyczyny.  Przez cala godzine nie bylo widac latarni. Ciekawe czy to moze wielki statek w poblizu zaslanial swiatla? Czy poprostu dosc czesta w tych stronach awaria pradu?

Zegluga stala sie znacznie latwiejsza gdy swiatlo latarni znowu zablyslo, choc juz bardziej z tylu.
(Sprawdzajac locje pózniej, znalazlem wzmianke ze plynac na pólnoc, latarnia jest zaslaniana przez uksztaltowanie wybrzeza. Udajac sie na poludnie nie zwracalem uwagi na informacje dotyczace kierunku przeciwnego).
Wczesny ranek zastal Werede po poludniowej stronie  Kuby. Puste, skaliste i wysokie brzegi. Nie dalej niz 60 mil na zachód lezy amerykanskie Guantanamo, i ja rozmyslalem nad tym czy udac sie tam by zebrac o paliwo. W tym momencie mialem nie wiecej niz 14 galonów ropy. Doplyniecie tam na silniku (brak wiatru) zabralo by gdzies 2/3 tej ilosci, a prawdopodobienstwo ze odmowia bylo bardzo duze.

By oplynac SW rog Hispanioli trzeba pokonac 90 mil. Zadecydowalem ze bede plynal na poludnie na silniku przez najblizsze 2 lub 3 godziny lub do czasu pojawienia sie wiatru. Obecnie teraz mam przyjemny, boczny wiatr. - prawie ze zapomnialem jak to wyglada, po prawie 2 tygodniach ciaglego plyniecia na wiatr. Tak wiec z Trzecim (Windpilot) u steru nadrabiam zaleglosci w e-mailach, higienie i miejmy nadzieje, spaniu.
19.34N, 74.08W
.
.
.

Doskonaly Pan Ziemniak.

Ten akwen natychmiast po przejsciu Windward Passage jest technicznie czescia Morza Karaibskiego, ale w rzeczywistosci on ma swoisty nastrój i klimat. Jest otoczony przez duzy masyw Kuby od pólnocnego-zachodu, szczypcami Hispanioli z pólnocno-wschodniej, wschodniej i poludniowo-wschodniej strony oraz Jamajki od  zachodniej.. Wiec nie ma tu na razie Trades, i  Wereda wolno porusza sie na poludnie w delikatnym wietrze wschodnim.
Ostatniej nocy, podchodzac do Windward Passage, zostalismy potraktowani imponujacym widokiem. Wereda po raz pierwszy zobaczyla Southern Cross – Krzyz Poludnia. Byl ogromny i jasny na bezksiezycowym niebie.

Doslownie jakby wisial nad horyzontem, zachowujac prawidlowe, pionowe polozenie, z ramionami rozstawionymi jak gdyby witajac. W rzeczywistosci, to i ja widze go po raz pierwszy. To dziwne, z uwagi na fakt, ze juz wielokrotnie bywalem pólkuli poludniowej.

Wracajac do chwili obecnej, spokojna pogoda przynosi zastanowienie czy by nie wyjac sprzetu wedkarskiego.

Ale do natychmiastowej konsumpcji mialem cos innego na mysli. Ziemniaki. Otoz na nasz pierwszy odcinek z Houston na Floryde, Janusz Sz. zakupil dwa 5-funtowe worki ziemniaków. Zrobilismy Garnek kilka razy i ja co najmniej ze dwa po opuszczeniu Key West. Caly pelen worek nadal byl nienaruszony i i zawartosc zaczynala juz kielkowac. W celu zabezpieczenia ich przed zgniciem, ugotowalem je wszystkie i przechowywalem w lodówce uzupelniajac nimi moje posilki. Dzis, w twórczym nastroju, przygotowalem sobie „gourmet food”. Na patelni, z kopiasta iloscia masla podsmazylem plastry ziemniakow o grubosci okolo 3/4 cala. Dodalem soli i pieprzu. Przybrazowione, przewrocilem i dodalem czosnku i sera twardego.
To byla uczta! Przeszukujac wczesniej lodówke, wylowilem ostatnie 3 butelki super zimnego piwa Becks.
To uczynilo mojego Doskonalego Pana Ziemniaka jeszcze bardziej doskonalym.

19.21N, 74.14W
.
.
.

Fiday, 5-29. 2009
Gdzie w koncu sa te Karaiby?

Cóz, wyglada na to ze juz drugi dzien z rzedu jestesmy unieruchomieni z powodu ciszy w tym przedsionku do Karaibow.
Tak wiec nic wartego odnotowania dotychczas nie nastapilo.
Hey – czytajac moje poprzednie e-maile zwrocilem uwage na spora ilosc bledow. Wiekrza niz zwykle przypisuje sobie. Wydaje sie wiec ze to kolysanie lodzi powoduje ze uderzam niewlasciwe klawisze, czesto po prostu te sasiednie.  

Wiec gdzie w koncu sa te Karaiby z ich stalymi wiatrami (Trades)? Tylko krótkie 40 mil  stad na poludnie. Ale nie zamierzam jeszcze uzywac mojego Old Cranky.

18.12N 74.21W
.
.
.

Wreszcie mamy Trades.

Mialem nadzieje ze troche wiatru moze przyjdzie jak to mialo miejsce  wczoraj przed poludniem, ale dzis do poludnia cisza, spokój i goraco. Sprawdzilem moje najnowsze biuletyny meteorologiczne i przewidywali wiecej tego samego w najblizszych dniach.
Postanowilem wiec jednak uruchomic moj Old Cranky, (Stary Kaprysniak) i 0230 w sobote, na oparach dotarlem do poludniowej strony przyladka Dame Marie. Wciaz nie ma wiatru i nie mozna isc dalej.
Jesli SPOT juz pracuje, albo po prostu uzyjcie google maps, aby spojzec na okolice. Zapoznajcie sie z niektorymi nazwami Haitanczycy nadaja tym miejscom. Po prostu wrecz koszmarne!
Wiem, ze wiele ofiar i poswiecen itd bylo w ich historii. Ale na Boga, nalezy chyba nieco odpuscic w koncu. Nie mozna ufac nawet niewinne brzmiacej nazwie Ile Vache. Ja jestem pewien, ze nie byla to zwykla krowa imieniem ktorej nazwano wyspe pózniej. Any way. Daje mi ciarki tylko myslac o tym (Hebe-Jeeves jak Sue zwykla mowic. Pisownia moja).

Tak wiec, ucialem sobie mala drzemke ale o 0600 halas na gorze zawiadomil mnie ze pasaty nareszcie nadeszly. Od tego czasu jestesmy na ich lasce, idac na poludniowy wschód. Wiec najpierw wypuscilem zagle na pelne, ale po 4 godzinach i nawaleniu Trzeciego (Windpilot) klade spowrotem 3-go refa grota. Czyni to bardziej przyjemna jazde, lecz nie dalo sie plynac tak ostro na wiatr jak przedtem.
Trzeci, z sobie tylko znanego powodu, zdecydowal rozpasc sie na kawalki w miejscu gdzie byl podlaczony do kola sterowego.
Wszystkie male srubki i inne drobne czesci spadly na podloge kokpitu. Natychmiast musialem zlapac jakiekolwiek szmaty i rzucic sie do zatykania otworow odplywowych kokpitu. Wiadomo, wszystko, zwlaszcza te niezastapione rzeczy, natychmiast kieruja sie ku otworom odplywu i znikaja w otchlani. Dwie godziny pózniej Trzeci jest jak nowy i jestesmy znow w drodze ale cofnieci niestety o 4 mile ktore stracilismy dryfujac  na pólnoc. Ciesze sie, ze przeciwnie do wszelkich praw,  nie stalo sie to w srodku nocy.
Sprawdzajac moj journal okazuje sie ze Wereda pokryla 1336 mil morskich w prostej linii od wyjscia z Clear Lake. Okolo 400 mil pozostaje do najblizszego celu czyli Aruby. Moze to zajac 4 dni lub 10

dni. To  nie ma dla mnie znaczenia. Delfiny dotrzymuja mi towarzystwa od wczoraj, ale wciaz nie widac Syren. Kto wie, kto to jest Dr. J.V.?
Tyle na dzis,

17.49N 74.21W

.
.
.

Prosba

Wiekszosc osób, i ja wsród nich, dolaczaja oryginalna wiadomosc odpowiadajac na e-mail.
Ale to nie jest dobry zwyczaj gdy chodzi o satelitarna e-mal.
Automatyczna przestroga na koniec moich emaili sprawia, ze ludzie pisza do mnie jedno lub dwa krótkie zdania po czym nastepuje dlugi tekst ode mnie za ktorego wyslanie juz raz zaplacilem. Wiec prosze nie wysylac  do mnie co ja juz raz wyslalem. Nie ma problemu abym odbieral dluzsze e-maile pod warunkiem ze to nie powtorka tego co ja raz juz napisalem. Na te krótkie e-maile prosze uzywac

881 .......... @ Msg.iridium.com. Te przychodza do mnie bez oplaty, jak SMSy i nawet nie musze otwierac mojego laptopa (ktory zuzywa energie akumulatora).

Wspólpraca wasza w tym wzgledzie jest bardzo doceniana.
Gdzies na Karaibach.
.

.
.
 

W polowie drogi przaz Karaiby.

Mój glówny powód wyplyniecia z Seabrook tak szybko jak to zrobilem bylo aby uciec na czas z drogi huraganom przed rozpoczeciem sezonu. Moze niektorzy pamietaja, ze powiedzialem, ze chce byc ponizej 15-go równoleznika  na 1-go czerwca. Cóz, jesli zalicze jeszcze 11 mil na poludnie przed koncem dnia, bede twierdzic, ze udalo mi sie.
I to dobrze bo Les G. napisal mi, ze  juz  mamy pierwszy nazwany sztorm na Atlantyku, na szczescie daleko.
Technicznie, jesli byc zgodnym z wymogami zakladu ubezpieczen, powinno sie byc ponizej 12-tego stopnia. To tam, gdzie wlasnie zmierzamy.
Wiec 1 czerwca  znajduje Werede w polowie drogi przez Karaiby. Nastepny postoj planowany jest na Arubie.
Mam dosc dobre wiatry, ale równikowy prad znosi nas na zachod, wiec trzeba bedzie halsowac w pewnym momencie. Odleglosc w prostej linii do Aruby jest ok. 250 mil od mojej obecnej pozycji, ale w rzeczywistosci trzeba bedzie prawdopodobnie nadlozyc jeszcze co najmniej polowe tego. Dodatkowo, krotka fala lokalna nakladajaca sie na dluga ktora jest ciagle obecna powoduje znaczna degradacje komfortu zeglugi.  

Od czasu do czasu jestesmy tez zalewani przez okazyjna wiekrza fale wiec nie jest niestety zbyt sucho.
Tak wiec kazdy dostaje znowu pozycje ze SPOTa, to swietnie. Wyglada na to, ze to urzadzonko nie bardzo lubilo pozycji w ktorej go kladlem gdy mialo namierzac moja pozycje. Tez kaprysne malenstwo!
Kilka (krótkich) odpowiedzi wyslanych przez niektorych z Was do mojego sat-fonu w odpowiedzi na ostatnie moje e-maile pomaglo mi sledzic to co aktualnie dociera do Was. Dzieki. Program poczty ktory musze uzywac jest nieco dziwny, i daje mi mylace informacje o stanie wyslanych e-maili.
Andrej S. potwierdzajac otrzymanie mych ostatnich dwoch, wybawil mnie od wysylania tychze ponownie, oszczedzajac mi kosztow za minute. Dziekuje. BTW - Andrzej, gratuluje polowu kinga, linga, i mahi. Czy tesciowie brali tez w tym udzial?
Wiec prosze nie skapcie mi wiesci od Was. Gordon - Jestes bardzo twórczy w wymyslaniu skrótow, ale lepiej mozna wysylac 2 lub trzy lub wiecej SMSow  po 160 liter kazdy.
Dziekuje za komplementy co do moich posilkow. Wczoraj i dzisiaj mialem danie z indyjskim curry. Ugotowalem tez tone ryzu, co oznacza, ze przez kilka dni, bede jadl ryz tak jak ziemniaki wczesniej.
To jest tyle na dzisiaj.

15.10.3N 73.23.5W
.

.
.

Dalej w Karaiby.

Wpis do dziennika o godzinie 2052 EST (7:52PM czasu Houston) 1 czerwca 2009: Pozycja
14.59.8N, 73.21.6W. Wiec przekroczylismy 15 stopien szerokosci chociaz musialem zatrzymac lodz na pare godzin aby zrobic kilka napraw. Przeciek przez poklad przy mocowaniu lewej wanty tylnej powiekrza sie stale, a takze Trzeci (Windpilot) obecnie wyposazony w mocniejsze ogniwko bezpieczenstwa (3 / 16 nylon) zerwal uchwyt ze stali nierdzewnej mocujacy zestaw bloczków zwrotnych. Przeszukawszy torby z roznymi czesciami i sprzetem, znalazlem wlasciwy uchwyt, i po wywierceniu  kilku otworow moglem zalozyc wyprobowane tie-wrap. Wkrotce bylismy spowrotem na kursie.
Nastepna noc byla halasliwa, hustajaca i mokra. Halasliwa, gdy co poniektora fala wali w dziob Weredy z boku powodujac obrot jachtu do wiatru i rozpaczliwe protesty lopoczacego foka.

W pewnym momencie widze ogromny statek, chyba turystyczny, który minal nas wydawalo by sie ze w poblizu. Oswietlony jak choinka ale wygladal nietypowo. Mówie wielki, bo mnie az wystraszyl gdy spojrzalem na zewnatrz i zobaczylem go nie dalej niz 3 mile od mojej prawej burty choc AIS podal ze odleglosc do niego byla 7,9 mili.  Takze dziwna nazwa jak na statk turystyczny: "Clear Leader". Moze ktos sprobuje wyszukac go w rejestrze statków Lloyds’a.
(Okazuje sie ze to najnowsza Superplatforma plywajaca, doniosl mi pózniej Wojtek).

Mój plan byl aby plynac obecnym kursem az nastapi zmiana wiatru na bardziej poludniowy abym mogl zmienic kurs bardziej na wschód ustawiajacy  mnie lepiej na Arube. Niestety mój satelitarny serwis przewidywal jedynie zwiekszenie predkosci wiatrow do 25 wezlów. Zredukowalem zagle i podroz wydawala sie przyjemniejsza, ale po niedlugim czasie dostalismy przykra nispodzianke w postaci „dziada” ktory przewalil sie ponad pokladem wypelniajac kokpit woda morska.

Ustaly SMSy na moim sat-fonie wiec tez nie bardzo jest jak odpowiadac. Komunikacja poprzez e-mail zostanie odczytana dopiero po wyslaniu niniejszego i pobraniu nowych od was wraz z serwisami pogodowym. Wiec jesli jakies zostaly wyslane, to na odpowiedz poczekac trzeba do jutra.

13.46.4N, 72.46.8W
.
.
.

Piatek, 5-ty czerwca.

Wdrapujac sie spowrotem ...

poprzez wiatr i fale. Od przybycia w srode do wybrzezy Ameryki Poludniowej, a dokladniej, wybrzeza  Kolumbii przy Guajira Peninsula (SPOT wyslany stamtad), halsowawalem raz na pólnoc raz na poludnie probujac poczynic jakis postep na wschód. W polowie drogi z Haiti, wiatr przesunal sie z NE na SE,  i dodatkowo  równikowy prad, spowodowaly ze zdryfowalem na zachód o okolo 130 mil od mojej destynacji. Po calych 2 dniach pózniej tylko o 35 mil blizej celu. Sprobuje wplynac do Golfo de Venezuela, ale bede musial nabrac bezpiecznej odleglosci od nawietrznego brzegu polwyspu Guajira.
Najwazniejsze pytanie to stan morza. Rozmowa na VHF z Polskim statkiem handlowym „Pomorze” wyjasnila, ze wedlug wszystkich ich instrumentow jest dobre 7 (w skali Beauforta) i bedzie tak przez jakis czas. Fale wala sie do kokpitu, woda wdziera sie przez kazda, najmniejsza nawet szczeline i wewnatrz jest wilgotno i lepko. Wszystkie moje ksiazki sa mokre.

Ostatniej nocy, musialem wyciagac  kotwice CQR, która wyskoczyla z rolek zrywajac mocujace ja linki i obijala burte. Wyjscie na dziob w tych warunkach bylo szczegolna przyjemnoscia. A mamy przed soba tego jeszcze co najmniej ze 3 dni.

13.09.8N, 71.29.2W
.
.
.

W Golfo de Venezuela

Niedziela, 7 czerwca.

Wreszcie mala zmiana kierunku wiatru pozwolila mi na wejscie w Golfo. Nie bez walki jednak. Piatkowa noc byla naprawde paskudna. Na dobitke do niewspólpracujacych wiatrów, musze stanac kilka razy (heave to) aby dokonac napraw awaryjnych.
Po pierwsze, musialem meczyc sie z CQR ponownie, a nastepnie dwukrotnie urywala sie linka kontrolna rolfoka. Z 60% refu fok robil sie nagle w pelnym wymiarze. Lódz przechylalo gwaltownie zanurzajac prawa burte we wodzie i rozpedzajac Werede do 6+ wezlow.
Linki tej nie wymienisz nie zrzucajac i nie zdejmujac calego foka. Wiec po dluzszym zastanowieniu zamontowalem na szynie ponadwymiarowy bloczek majac nadzieje, ze jesli uda sie zwiazac pekniete linki, wezel sie przecisnie. Wszystko dzialalo doskonale, moge  zrefowac foka, ale tylko w malym stopniu. Dokowanie w porcie bedzie interesujace. Niestety, nie zauwazylem ze linka trze o gorna krawedz bebna rolfoka. Po krotkim czasie pekla i musialem powtarzac operaje od nowa z tym ze musze znalezc sposób na utrzymanie linki z dala od krawedzi. Posluzyl do tego dodatkowy otwieralny blok ktory pozwolil na odciagniecie linki od krawedzi bebna.  Ale moja zdolnosc do refowania ucierpiala jeszcze wiecej. Mam nadzieje, ze sie uda przetrwac do nastepnego portu.

Za te wszystkie usterki nie nalezy winic Weredy. Ona jest dzielnym statkiem i chroni  mnie przed niebezpieczenstwami. Te awarie to glownie wina jej szypra, ktory nie zrobil na czas wszystkiego co mozliwe, aby uniknac takich problemów. Czuje, ze ktos powinien zwolac posiedzenie sledcze Kongresu.
Z powodu tych przerw, stracilismy kilka z trudem zdobytych mil na wschód. Okolo 5-ciu.
Mój postep na wschód mierzony jest w 1/2 do 1 mile na godzine i to byly trudne do odrobienia straty. Ale, jak powiedzialem na poczatku, dzis rano bylem juz w Golfo. Mimo krotkiej i stromej fali  oraz silnego wiatru, komfort plyniecia ulegl znacznej poprawie jak tez i mój kurs na wschód. Zostalo jeszcze okolo 20 mil do Aruby w linii prostej. Mozemy tam byc juz jutro, jesli wszystko pójdzie dobrze.
12.13.6N, 70.17.6W
.
.
.

Wreszcie na miejscu.
Niedziela wieczor, 7 czerwca.
Ku mojemu zdziwieniu, Wereda i ja dotarlismy do Aruby jeszcze dzis wieczorem. Bylo juz pozno, okolo 2300 i wladze portowe na Arubie przyjely mój plan zakotwiczenia sie za cyplem Manshebu na noc i wejscia do portu rano celem przejscia odprawy celno-wizowej.
Kotwiczenie i kotwiczenie, lodka pedzi na prawie calym foku.  Znalezienie miejsca wg GPS rzecza latwa. Na pewno? A co gdy patrzac dookola masz uczucie ze cos nie tak. Czy moge zaufac  temu gadzecikowi?... Wszystko co widzisz to miliony swiatel na ladzie, ale ze wzgledu na fakt, ze nie postrzega sie glebi, jest to po prostu bardzo mylace.
Jak wspomnialem wczesniej, nie moge zrolowac foka. Tak szybko wiec jak tylko rzucilem kotwice, musialem go natychmiast sciagnac zanim wiatr nie porwal go na strzepy.
Niewazne. Jestem na miejscu, okolo mili od plazy. Myje twarz z soli, wypijam ostatniego Becks’a i otworzylem laptopa.
Jutro, pierwsza rzecza, sprawdzic poziom oleju w Old Cranky, wziac kapiel i ogolic sie i wywiesic zólta flage Q i wplynac do portu w Oranjestad.
12.34 N, 70.03.8W (Aruba)
.
.
.

Unieruchomiony na kotwicy.
Poniedzialek i wtorek,  8 i 9 czerwca
Hej, kto mówi, ze zycie jest latwiejsze gdy przejdziesz na emeryture? Po przeczytaniu mojego ostatniego wpisu ktos móglby przyjac ze to juz koniec klopotow. Cóz, pomysl jeszcze raz. Rano (poniedzialek) umylem sie, posprzatalem itd, a o 10-tej skontaktowalem sie z wladzami portowymi Aruby  po instrukcje. Dowiedzielem sie ze bede mogl wplynac dopiero po 16-tej. Ze wzgledu na to ze zajeci byli odprawa wielkiego samochodowca. Ale dopiero o 1700 samochodowiec opuscil port. O wplynieciu do Barcadera, o ok. 6 mil dalej nie bylo mowy ze wzledu na minimalna ilosc paliwa pozostala w zbiornikach. W miedzy czasie robilem przygotowania do podniesienia kotwicy. Okazalo sie ze to nie bedzie latwe. Kotwiczna lina nie dawala sie nawijac na beben windy. Ciagniecie rekami przy 20-25 mph wietrze bylo prawie niemozliwe. Przypuszczalem, ze bedac w „cieniu” wyspy bede chroniony przed wiatrami i falami. Nie tutaj. Wlaczylem wiec silnik, aby pomógl mi isc do wiatru, ale lódka zawsze zdazyla odpasc zanim dobiegalem do dziobu aby wybrac luz liny.
Musialem takze byc bardzo ostrozny z uwagi na mozliwosc zaplatania liny kotwicy w srube.
Po godzinie tej zabawy bez zadnych postepów, silnik przestal dzialac. Paliwo sie wyczerpalo.

Zglosilem ta sytuacje do wladz Portu z zapytaniem, czy jest mozliwosc dostarczenia mi paliwa. Oni powiedzieli cos sprobuja zrobic i tuz przed zmierzchem pojawila sie lodz SARF (Search & Rescue)  wraz z lodzia policyjna. Nie przywiezli paliwa i zaczeli przygotowania do wziecia mnie na hol. Poczatkowo nie protestowalem, ale gdy po paru probach malo nie doszlo do kolizji  powiedzialem im, ze dopóki nikt nie jest zagubiony, nikt nie musi byc ratowany to niech ja lepiej poczekam tu na paliwo i bede mogl wplynac do portu o wlasnych silach.

Zrozumieli i dali mi spokoj. Kapitanat zaproponowal, ze jesli udalo by mi sie doplynac baczkiem do plazy, to tam bedzie mozna pod obstawa celnika podjechac do stacji benzynowej. Nie podobal mi sie ten pomysl, poniewaz nie mialem jeszcze szansy wypróbowac swojego pontonu ani silnika. Przy takim wietrze, jesli  silnik nawali,  w godzine znajde sie ze 20 mil na otwartym morzu i kto mnie znajdzie?.
Spedzilem reszte wieczoru wyciagajac line kotwiczna wykorzystujac niemal regularne poluzowania gdy statek zmienial kierunek wahania . Dotarlem w koncu do lancucha i moge teraz uzyc winde kotwiczna. Musze jednak czekac az do rana (wtorek). O 0200 w nocy mialem wizyte Coast Guard i dyskutowalismy moja sytuacje. Oni byli bardzo mili i rozumiejacy. Rano, na wszelki wypadek, zaczalem przygotowywac baczka ale po niedlugim czasie zdalem sobie sprawe, ze nie bede tego robic, i koniec. Polaczylem sie na VHF z Coast Guard, z pytaniem, czy cos jest robione aby dostarczyc mi paliwo. Powiedzieli mi ze za pól godziny przyplynie lodz CG. I rzeczywiscie, ale powiedzieli ze maja inne zadanie i wroca za godzine z paliwem. Tak uczynili. W czasie jak przelewalem diesla do zbiornika zostalem zapytany, czy moga przeprowadzic inspekcje lodzi. Wiadomo, ze nie moglem odmówic. Po zatankowaniu, wyjasnilem ze moze zajac mi pare godzin odpowietrzenie linii paliwa i wtryskiwaczy.  Wiec odplyneli zegnani moimi podziekowaniami.
Minely kolejne 4 godziny pracy nad silnikiem bo po uruchomieniu go okazalo sie ze nie wyplywa woda chlodzaca. Wytropilem zablokowanie w linii pochodzace od urwanego elementu turbinki pompy. Ponownie odpowietrzylem system i Old Cranky wrocil do zycia.
A teraz, wyciagajac kotwice przypatrzylem sie zniszczeniom ktorych w ciagu nocy dokonal lancuch. Przepilowal gumowy walek, powyginal ¼ cala gruba obudowe ze stali i zrobil ogólny balagan. W koncu zabezpieczylem kotwice i udalismy sie do portu, o czym poinformowalem Kapitanat i poprosilem o asyste przy odbieraniu lin. Urzednicy celni i imigracyjni czekali juz na mnie przu nadbrzezu i faktycznie pomagali przy dokowaniu. Wszystko poszlo gladko, musialem tylko wrócic do lodzi, aby sporzadzic  liste broni palnej, kusz, rakietnic i amunicji ktore musza byc zdane na przechowanie w urzedzie do momentu mojego wyjazdu.

Bylo juz po 2000 i bylem wyczerpany. Przygotowywalem sie aby spedzic noc w porcie, z reszta za zgoda Kapitanatu. Okolo 2100 godziny podjechal samochod i straznik portowy mówi mi, ze mam natychmiast odplynac bo nie moge tu zostac na noc. Gdy odmowil mi rozmowy z przelozonym, powiedzialem mu kategorycznie ze sie nie ruszam stad. Jest tam zbyt niebezpieczne aby po ciemku wyplywac, a ja nie chce, aby zagrozenie mojego zycia bylo na jego sumieniu. W koncu powiedzial mi, abym z pewnoscia odplynal przed 0600 rano. Wiec podziekowalem. On sprawdzil o 7-ej rano pod koniec swojej zmiany i zobaczyl, ze robilem przygotowania do odbicia. 15 minut pózniej ukazal sie straznik dziennej zmiany i powiedzial: „dzien dobry, i ile czasu zamierza pan tu pozostac?”. I badz tu madry.
Odbilem i udalem sie do  Mariny Resortu Renaissance. Moze w koncu nadejdzie dlugo oczekiwany czas na relaks.

12.31.1N, 70.02.3W
.
.
.

17 czerwca. Aruba

Zycie  w Oranjestad na razie koncentruje sie wokol doprowadzenia Weredy do porzadku. Od czasu do czasu wsiadam na wahadlowiec (shuttle) i plyne na prywatna wyspe z piekna plaza ktora nalezy do Renaissance Resort. Daje mi to tak upragniony R&R.

Przywrócilem juz do porzadku i uleprzylem sytem rolek kotwicznych, ale nadal musze znalezc sposób na zmniejszenie tarcia liny o brzegi obudowy.

Dzisiaj zaatakowalem system rolfoka. Zalozylem nowa linke kontrolna, nowego foka oraz nowe szoty.  Wprowadzanie foka w szczeline krztaltownika nie jest latwa sprawa dla jednej osoby i przy ciagle wiejacym silnym wietrze. Musialem przeciagnac fal foka az do dziobu by moc powoli wciagnac foka do gory, uzywajac windy kotwicznej przez ostatnie kilkanascie stop. Najwiekszym problemem jest  wiatr, wiec  wstalem przed switem, aby wykozystac ten nieco lagodnieszy poranny, okolo 10-15 zamiast 15-20 lub 25 wezlow. Moje jerrycans  wypelnione woda znowu pomogly zabezpieczyc zagiel zanim wiatr zdazyl wywiac go za burte.
Teraz, gdy wieksza czesc lodzi miala szanse wyschnac, nadszedl czas, aby naprawic te wszystkie nieszczelnosci. Aby to zrobic bede musial wyluzowac wanty, a to przy tym wietrze moze okazac sie interesujace.

Jutro przylatuje para przyjaciól z Houston i beda tutaj przez tydzien wiec bede mial wiecej R&R, mam nadzieje.

A w nastepny czwartek lece do Wenezueli aby byc na 89-tych urodzinach mojego wujka i chrzcie najnowszego przybytku w rodzine i nastepcy tronu.